Sessizlik Dolu Bir Kadeh Yalnızlık

Konu: Sessizlik Dolu Bir Kadeh Yalnızlık Perş. Tem. 22, 2010 10:23 pm

Sabaha zor varanlardanım ama dün gecem biraz daha uzun sürdü.
Bir tutam karanlığın içinde akrep ve yelkovanın yarışını seyreden
gözlerim,
şelale misali garip bir hüzündeydi. (Üzüldüm)
Bas ve geç üstümden dercesine eski şarkıları yarım kalmışlığıma vererek
yad edip durdum.
Göklerin hanlarına kırılıp dar ettim yağmurları avuçlarımda.
Şimşeklere tokat çaktım.
Evet günün anlam ve önemi vardı benim için.
Hayretle karşılanacak bir durum değildi belki ama;
çekilen esarette kaybedilen cesaret,
o dört kelimeyi dudakta tutmaya yetti.
Kilitli durdum ve bence olması gereken buydu.
Yastık altı çağlamalarım epey uzun sürdü.
Yaşım yere kavuşurken hüznü kutlayabildim.
Doğan günün doğum günüydü. Doğum günüydü …

Nakarat(2) :
Dönmesen de geri gelmesem de
Direk ölmesem de bunu bilmesen de
Yoksun…
Yalnızlıkta üşüyorum.
Sustum…
Sessizlikte ölüyorum.

Kafam dönüyor sarhoş değilim.Kusmak içimden geliyor.
Bu gece sigara gibi beni içine çekiyor.
Susmak acizliğimin mürekkebine bürünmüş,
kağıda bitkin şekilde yalnızlığımı fısıldıyor.
Başım yere ellerim göğe yönelmiş senin için;
ama getirisi bana pek yok bundan bihabersin.
Belki bana içten içe çok kızıyorsundur.
Nedenini bilmesem de galiba mahcubum.
Kalbimde bir ağrı var: Ağrı dağı gibi.
Espri yapmıyorum , ‘hayat’ esprinin kendisi.
Bir sesi duymalıyım ki o bana inat ;
bir telefon kadar yakın , umutlar kadar uzak.
Tarihler zihnimde sağlam yer edindi.
Yelkovan akrebe baya bir tur bindirdi.
Haziran sonundayız ama eylül başı gibi :
üşüyorum , sensizim , yalnızım, sessizim…

Nakarat(2) :
Dönmesen de geri gelmesem de
Direk ölmesem de bunu bilmesen de
Yoksun…
Yalnızlıkta üşüyorum.
Sustum…
Sessizlikte ölüyorum.